لبسته یاران خراسانی خویشم 

سرخوش ز غم پنهانی خویشم 
چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم 
در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش 
چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم 
لب باز نکردم به خروشی و فغانی
من محرم راز دل توفانی خویشم 
یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم 
از شوق شکر خنده لبش جان نسپردم
شرمنده جانان ز گران جانی خویشم 
بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر 
افسرده دل از خویشم , زندانی خویشم 
هر چند امین بسته دنیا نیم 
اما دلبسته یاران خراسانی خویشم 


หัวใจของฉันถวิลหาผู้ช่วยเหลือบุรุษแห่งคุราซาน

ข้าพร่ำเพ้อดีใจที่ได้รัก
รักเจ้าปักในทรวงให้หวั่นไหว
รักทุกสิ่งที่เจ้ารักพึงพอใจ
ให้ร้อนรุ่มวุ่นวายในชีวา

แม้มอดไหม้ในไฟรักมิพักเผย
มิยอมเฉลยคำรักเจ้าเฝ้าห่วงหา
ตัวข้าเองต้องทนช้ำระกำอุรา
ชีวิตข้าให้น้อยไปได้รักเธอ

ละอายฟ้าชีวิตข้ายังยืนอยู่
แสนหดหู่หัวใจใคร่ดับสูญ
ใยรักข้าน้อยไปไม่เพิ่มพูน
ขอสาปสูญ ม้วยดินสิ้นชีวา

รักของข้าเกินกว่าฟ้าและดิน
แม้ม้วยสิ้นยังเฝ้าถวิลหา
แม้อามีนไม่ยึดติดโลกดุนยา
แต่ห่วงหาพวกพ้อง โครอซาน

—————-
หมายเหตุ :

บทกวีนี้เป็นของท่านเราะฮ์บัตที่พรรณนาถึงความรักความผูกพันที่ท่านมีต่อท่านอิมามมะฮ์ดี(อ.) การถอดความมาเป็นภาษาไทยอาจจะไม่สามารถสะท้อนถึงจุดประสงค์ของท่านได้ทั้งหมดก็ต้องขออภัยท่านพี่น้องด้วย

คำว่า “เจ้า” ในที่นี้หมายถึงท่านอิมามมะฮ์ดี(อ.)

คำว่า “อามีน” คือตัวท่านเราะฮ์บัตเอง

ท่านกล่าวในสองวรรคท้ายว่าถึง “อามีน” จะไม่มีหัวใจผูกพันและยึดติดกับโลกดุนยาก็ตาม แต่ความผูกพันอย่างหนึ่งที่มีอยู่ในหัวใจของอามีน คือการรอคอยบรรดาผู้ที่จะมาเป็นทหารและผู้ช่วยเหลือของซัยยิดคุราซาน(ผู้อธิบายบางคนกล่าวว่าซัยยิดคุราซานีในที่นี้หาถึงตัวท่านเอง) เมื่อผู้ช่วยเหลือของซัยยิดคุราซานีพร้อมแล้ว นั่นคือจุดเริ่มต้น การต่อสู้เพื่อเตรียมฐานการมาปรากฏกายของท่านอิมามมะฮ์ดี(อ.) และการส่งมอบธงต่อให้แก่ท่าน